Robbeneiland

Tijdens de introductieweek ben ik op bezoek geweest op Robbeneiland, de plek waar een deel van de politieke gevangenen tijdens het Apartheidsregime heeft vastgezeten. Ik had een soort Alcatraz verwacht, een eiland met enkel een grote, middelseeuwsogende gevangenis, maar niets was minder waar. Het eiland was groot, bestond naast de gevangenis, die de gevangenen eigenhandig hebben moeten bouwen, uit steengroeves, waar men jarenlang in de bloethete zon en snijdende wind heeft moeten werken. Maar het eiland bevat ook een dorpskern waar medewerkers (vaak voormalig gevangen) met hun gezin wonen. In de gevangenis werden we rondgeleid door een gids die zelf ook jarenlang op Robbeneiland vast heeft gezeten. Een andere gids liet ons per bus het eiland zien en vertelde de bijbehorende gruwelijke verhalen. Hoewel 'blacks' en 'colourds' tijdens het apartheidsregime onvoorstelbaar veel onrecht is aangedaan, was de gids, net als vele anderen ervan overtuigd dat de enige manier om de situatie weer enigzins recht te trekken verzoening is. Hij vertelde de zware materie gelukkig dan ook met een gevatte grap hier en daar. Het was desondanks voor mij wel een emotioneel bezoek, omdat ik me als Nederlander op de een of andere manier toch ook medeverantwoordelijk voel voor wat mensen in Zuid Afrika is aangedaan. En de verzoening waar Nelson Mandela achterstaat heeft misschien wel wat wonden geheeld, maar na een paar weken in dit land te zijn heb ik het op straat bij de verschillende bevolkingsgroepen wel al gemerkt...we zijn er nog lang niet..